Շահանդուխտը՝ Իշխանի դուստրը, հրաշագեղ էր, չքնաղ, նրա գեղեցկությունը զարմանք էր պատճառում տեսնողներին։ Նայողին թվում էր՝ նյութեղեն չէ, այլ կարծես կերտված է լիալուսնի նրբանուրբ շողերից, արևի թրթռուն ճառագայթներից ու ծաղիկների անուշաբույր նեկտարից։

Մի օր երբ իշխանազուն օրիորդը ուղեկցող խմբով անցնում է մի ապառաժոտ վայրով, հանկարծ նկատեց զինյալներ՝անծանոթ կերպարանքներով։

Օրանջիայի ձորակում ամեն գարնան մասրենիներն են, ծաղկում բացվում են վայրի վարդերը՝ դեղին, սպիտակ։

Այն ժամանակ երբ շեն էր Մանասի խրճիթը Օրանջիայի ձորակում մասրենիներ չկային։

Լինում է, չի լինում մի մարդ։ Նա մի անգամ գտնում է մի քար, որից դուրս էր գալիս ինչ-որ մի կարմիր լույս։ Քարը հանկարծ խոսեց․

–  Կոտրիր այս քարը։

Իսկ մարդը ասաց․

-Ինչու՞ ես պետք է կոտրեմ, դու ներսում ես, իսկ եթե ես կոտրեմ, դու կմահանաս։

-Չէ, ես անմահեմ։

-Ուրեմն լավ։

ԵՎ մարդը գնաց մուրճի հետևից։

Նա գտավ դարբին և նրանից առավ մուրճը։ Արդեն պատրաստվում էր կոտրել այդ քարը մի տղա եկավ և վերցրեց այդ քարը։

Մարդը վազեց նրա հետևից բռնելով նրան տղան գցեց քարը ջուրը և մարդը թռավ հետևից։

Մարդը հանեց քարը և ասաց։

-Վայ ես իմ չագուչը թողեցի այնտեղ։

ԵՎ գնաց նրա հետևից։

Իսկ երբ հասավ տեսավ, որ մուրճը չկա ստիպված ընկավ մանգալու։

Գտավ այդ չագուչը գիշերը և վերջապես կոտրեց այդ քարը այնտեղից մի մարդ դուրս եկավ տվեց ոսկի և տեղափոխում է աշխար որտեղ միշտ ամանօր է դրանից հետո երբ նա ընկավ ըտեղ նրան միանքամից նվեր նվիրեցին նա ապրեց այնտեղ մեկ ամիս և հասկացավ, որ այստեղ միշտ է լինելու ամանօրը և գոռաց ես չեմ ուզում, որ միշտ լինի ամանօր և այտեղի ապրեղները հարցակվեցին նրա վրա նա կարողացավ փախնել և սարքեց նրան տուն ապրեց էլի մեկ ամիս նրան զզվցրեց դա և նա հայտնվե իր տանը, որտեղ նույնպես ամանաոր էր։

Առաչադրանք   

Քանի և կար այս հեքիաթում։