Լինում է, չի լինում մի մարդ։ Նա մի անգամ գտնում է մի քար, որից դուրս էր գալիս ինչ-որ մի կարմիր լույս։ Քարը հանկարծ խոսեց․
– Կոտրիր այս քարը։
Իսկ մարդը ասաց․
-Ինչու՞ ես պետք է կոտրեմ, դու ներսում ես, իսկ եթե ես կոտրեմ, դու կմահանաս։
-Չէ, ես անմահեմ։
-Ուրեմն լավ։
ԵՎ մարդը գնաց մուրճի հետևից։
Նա գտավ դարբին և նրանից առավ մուրճը։ Արդեն պատրաստվում էր կոտրել այդ քարը մի տղա եկավ և վերցրեց այդ քարը։
Մարդը վազեց նրա հետևից բռնելով նրան տղան գցեց քարը ջուրը և մարդը թռավ հետևից։
Մարդը հանեց քարը և ասաց։
-Վայ ես իմ չագուչը թողեցի այնտեղ։
ԵՎ գնաց նրա հետևից։
Իսկ երբ հասավ տեսավ, որ մուրճը չկա ստիպված ընկավ մանգալու։
Գտավ այդ չագուչը գիշերը և վերջապես կոտրեց այդ քարը այնտեղից մի մարդ դուրս եկավ տվեց ոսկի և տեղափոխում է աշխար որտեղ միշտ ամանօր է դրանից հետո երբ նա ընկավ ըտեղ նրան միանքամից նվեր նվիրեցին նա ապրեց այնտեղ մեկ ամիս և հասկացավ, որ այստեղ միշտ է լինելու ամանօրը և գոռաց ես չեմ ուզում, որ միշտ լինի ամանօր և այտեղի ապրեղները հարցակվեցին նրա վրա նա կարողացավ փախնել և սարքեց նրան տուն ապրեց էլի մեկ ամիս նրան զզվցրեց դա և նա հայտնվե իր տանը, որտեղ նույնպես ամանաոր էր։
Առաչադրանք
Քանի և կար այս հեքիաթում։